[Մոնոլոգ] Եվգենի Եվտուշենկո. Գրում եմ, երբ ամաչում եմ

Մեծ Հայրենականի մասին

Պատերազմի ժամանակ 9 տարեկան էի, չնայած փոքր  էի, բայց պատերազմական տարիներիհիշողությունները տպվել  են հիշողությանս մեջ: Պատերազմը մի ամբողջ սերնդի ստիպեց  զբաղեցնելքաղաքացիական դիրք, պահպանել հայրենիքի, պատվի ու արժանապատվության  մասին գաղափարը: Իմ կյանքում մի քանի էպիզոդներ են եղել,  որոնք օգնել են  ՄԱՐԴ դառնալ: Առաջինը, երբ 1944 թ. գերմանացի գերիներ էին բերել Մոսկվա: Ավելի քան 70 տարի է անցել, բայց մեր կանայք, մայրերն աչքիսառաջ են, ինչպես երեկ: Բոլորը վախենում էին, որ գերմանացիները նրանց տեսնելով մաս մաս կանեն, բայց նրանք գերմանացի զինվորներին հաց ու կարտոֆիլ էին տալիս: Մեկը նույնիսկ վրայի շորը հանեց ուգցեց զինվորներից մեկի ուսերին: Դա երբեք չեմ մոռանա: